อัตราการแพร่กระจายของมะเร็งในการวินิจฉัยเพิ่มขึ้น

ผู้ชายมากกว่า 438,000 คนที่เป็นมะเร็งต่อมลูกหมากที่เพิ่งได้รับการวินิจฉัยใหม่ โดยใช้ฐานข้อมูลตัวแทนระดับประเทศ การเกิดมะเร็งต่อมลูกหมากโดยความเสี่ยงต่อโรคโดยใช้หลายมาตรการ การวัดหนึ่งคือระดับกลีสัน ซึ่งเป็นคะแนนทางพยาธิวิทยาตามลักษณะที่ปรากฏของกล้องจุลทรรศน์ของเซลล์ต่อมลูกหมาก ซึ่งพิจารณาจากการตรวจชิ้นเนื้อและหลังการตัดต่อมลูกหมากแบบรุนแรง

ซึ่งเป็นขั้นตอนที่การผ่าตัดต่อมลูกหมากทั้งหมดออก มาตรการเพิ่มเติมคือระดับ PSA และการมีอยู่ของการแพร่กระจายที่วินิจฉัย พวกเขายังตรวจสอบด้วยว่าอัตราการเป็นโรคอ้วนที่เพิ่มขึ้นหรือการถือกำเนิดของเครื่องมือวินิจฉัยใหม่ๆ เช่น การถ่ายภาพด้วยคลื่นสนามแม่เหล็ก (MRI) และไบโอมาร์คเกอร์อาจอธิบายแนวโน้มอุบัติการณ์ได้หรือไม่ การวิเคราะห์พบว่าอัตราการเกิดมะเร็งต่อมลูกหมากที่มีความเสี่ยงต่ำที่สุด Gleason Grade 1 (GG1) ลดลงอย่างมีนัยสำคัญ โดยลดลงจาก 52 รายเป็น 26 รายต่อผู้ชาย 100,000 คนในทุกกลุ่มอายุ นอกจากนี้ สัดส่วนของ GG1 ที่พบในพยาธิวิทยาในผู้ชายที่มีการผ่าตัดต่อมลูกหมากแบบรุนแรงลดลงจาก 32 เป็น 10 เปอร์เซ็นต์ อย่างไรก็ตาม อัตราการแพร่กระจายของมะเร็งในการวินิจฉัยเพิ่มขึ้นจากร้อยละ 3.0 เป็นร้อยละ 5.2 ในช่วงเวลาเดียวกัน การหยุดการทดสอบ PSA ดูเหมือนจะเป็นตัวขับเคลื่อนหลักของแนวโน้มเหล่านี้ ความจริงที่ว่ามีเพียง 10 เปอร์เซ็นต์ของตัวอย่างต่อมลูกหมากที่ตัดออกอย่างรุนแรงที่แสดงให้เห็นมะเร็งต่อมลูกหมากเกรดต่ำบ่งชี้ว่าแม้ในขณะที่การวินิจฉัยมะเร็งระดับต่ำจะได้รับการวินิจฉัยว่าได้รับการรักษาน้อยกว่ามาก นี่แสดงให้เห็นว่ามีการยอมรับที่ใช้งานอยู่ การเฝ้าระวังหรือที่เรียกว่าการเฝ้าติดตามด้วยเจตนาในการรักษาในหมู่แพทย์และผู้ป่วยทั่วประเทศ